Je project is klaar. De oplossing werkt perfect in jouw testomgeving. Het team viert de oplevering. Maar drie maanden later blijkt dat niemand het nieuwe systeem daadwerkelijk gebruikt. Herkenbaar?
Dit scenario speelt zich dagelijks af bij organisaties wereldwijd. De oorzaak? Een cruciale misvatting onder programma- en projectmanagers: wat technisch klaar is, wordt automatisch ook succesvol gebruikt. Niets is minder waar.
Herken je dit? Je team komt bij je met een probleem, en binnen twee minuten presenteer jij de oplossing. Logisch toch? Je hebt jarenlange ervaring, je kent de materie door en door. Maar wat als deze reflex je team juist verlamt?
Het is twee voor twaalf. Je teamlid heeft zijn deadline wéér gemist. Je voelt de frustratie stijgen. Het liefst zou je nu naar zijn manager lopen en escaleren. Herkenbaar? Dan lees verder, want ik ga je laten zien waarom deze reflex je meer schade doet dan goed.
Programmamanager Pim Jonker stond voor een herkenbaar probleem. Zijn projectteam voerde taken uit zonder echte betrokkenheid. De oorzaak? Pim motiveerde zijn mensen vanuit zijn eigen drive: ambitieuze targets en deadlines. Wat voor hem werkte, bleek niet voor iedereen de juiste prikkel.
